Nieuwe dingen...

Ik ben nooit iemand geweest die van veranderingen heeft gehouden. Altijd als er in mijn leven iets veranderde, kostte het de grootste moeite om er aan te wennen en, helaas, om de veranderingen te accepteren.

Toen ik echt heel klein was, kostte het een week voor ik geaccepteerd had dat het nachtlampje naar een ander stopcontact was verhuisd.

Zo dus ook toen, een week geleden, mijn computer, na tien jaar trouwe dienst, besloot dat ze niet meer verder met me wilde gaan. Ze weigerde nog op te starten, tot op het punt dat zelfs de veilige modus niet eens meer kon worden geactiveerd.

Met wat advies van mijn vader probeerde ik nog wat oplossingen uit.

Ik duwde de installatie-CD van Windows 7 in de CD lade en gaf de CD de prioriteit bij het opstarten. Dat gaf me geen gehoor.

Ook het maken van een Boot Stick met de juiste software voor Windows 7 gaf geen gehoor.

Mijn vader had nog wat programma's op zijn zolder liggen, die hij nog over had van de tijd dat hij regelmatig computers repareerde voor zijn vrienden en collega's.

Zoals je waarschijnlijk wel kan raden, dat was ook met weinig succes. Zelfs de paardenmiddelen die alle computers weer op zouden moeten laten starten werden weerstaan door de computer.

Uiteindelijk hebben we de harde schijf losgemaakt en aan de computer van mijn vader gekoppeld. Die herkende de harde schijf gewoon, dus hebben we die computer gebruikt om een backup op te maken.

Het was wel typisch. Door de leeftijd van de computer zat ik al uit te kijken naar een nieuwe machine, maar de afgelopen weken liep ik steeds vaker tegen schijnbaar willekeurige problemen aan.

Soms liep de PC uit het niets vast. Blue Screens of Death werden steeds regelmatiger. Soms startte de computer zelfs op willekeurige momenten uit zichzelf opnieuw op, om dan halverwege het opstartproces er mee op te houden.

Bij het opstarten moest de PC vaak vijf of zes keer opnieuw opstarten.

Dus het was maar een kwestie van tijd voor het tijd werd voor een nieuwe.

Toen afgelopen vrijdag de PC kwam te overlijden, was het eigenlijk twee weken te vroeg. Twee weken later, oftewel vandaag over een week, zou ik mijn salaris weer ontvangen.

Stilletjes had ik gehoopt dat de computer het tot die tijd vol zou houden, maar het mocht niet baten.

Dat weekend was ik te druk om het centrum in te duiken.

Maandag ging de MyCom pas om 13.00 uur open, dus dat was ook geen optie.

Uiteindelijk liep ik op dinsdag de MyCom binnen, pakte de eerste verkoper die ik zag bij zijn kraag, en vertelde hem wat ik wilde.

'Een simpele machine voor tekstverwerking, internet en een paar oudere spelletjes.'

Zo gezegd, zo gedaan. Binnen tien minuten was ik €450 armer en een nieuwe computer rijker.

Nadat ik het apparaat naar huis had verplaatst, kon ik direct beginnen met het installeren en opbouwen van het apparaat.

Aangezien het een Windows 8.1 machine is (want daar kan je tegenwoordig niet meer omheen) en mijn Microsoft Surface dat ook is, kon ik in één keer alle instellingen van mijn Surface overhevelen. Vervolgens heb ik de computer open geschroefd, mijn oude harde schijf er aan gehangen en alle gegevens overgeheveld die ik wilde bewaren.

Dus die eerste backup was nogal nutteloos, maar dat maakt niet uit. Beter mee verlegen dan om verlegen, immers.

Alles bij elkaar genomen was ik, dankzij mijn Surface wel al redelijk gewend aan Windows 8...

Maar om het nou op het grote scherm van mijn PC te hebben... Ik weet niet...

Een nieuw jaar, een nieuwe maand, een nieuw verhaal!

Laat ik het kort houden.

Ieder jaar is NaNoWriMo weer een groot plezier om aan mee te doen en weer een verhaal dat vast zit in mijn kop los te laten en vast te leggen op mijn computer in een documentje dat ik in geen twintig jaar meer zal lezen.

Dit jaar ging het allemaal echter niet zo lekker. Zoals ik eerder al had vermeld, was ik na een paar dagen al tevreden met een lager aantal woorden per dag dan ik gewend ben. De vijfduizend woorden per dag werd al weer vijfduizend woorden per twee dagen, wat netto op een gehalveerd aantal woorden eindigde, natuurlijk.

Het logische gevolg hiervan is dat het verhaal, uiteindelijk, een stuk korter is geworden dan voorheen. In de afgelopen twee jaar had ik respectievelijk 149.000 en 158.000 duizend woorden, terwijl ik dit jaar net boven de 83.000 kwam, dus ik heb fors minder kunnen schrijven.

Helaas waren mijn notities wel berekend op die vijfduizend woorden per dag, dus, zoals je waarschijnlijk wel in kan denken, ik heb ook het verhaal niet af kunnen maken.

Dit jaar is voor het eerst in vier jaar dat ik een verhaal af heb moeten ronden met 'wordt vervolgd'.

Dus, volgend jaar ga ik het af moeten maken. Zo rond het derde kwart van de maand begon ik eindelijk gevoel te krijgen voor het verhaal, dus ik heb goede hoop voor volgend jaar, in tegenstelling tot hoe ik dit jaar begon.

Maar, ondertussen:

We hebben het wel gehaald!

Het einde en het begin

Afgelopen zondag was het begin van het einde van een campagne van vele jaren.

Een lange tijd geleden, enkele jaren zelfs, werden twee jongedames uitgenodigd om door een van mijn vrienden om geïntroduceerd te worden in Dungeons and Dragons. Eén van de twee kende die vriend van zijn opleiding tot game-programmeur aan de HKU en de andere was een vriendin van de eerste. Het was een unieke kennismaking.

Voor het spel, waar ik ook aan mee deed, gebruikte ik een karakter dat ik al een tijdje klaar had staan en eigenlijk voor een ander spel had willen gebruiken, ware het niet dat ik, door verwarring, voor een ander karakter had gekozen in dat spel. Achteraf gezien, maar goed ook.

Als Mialee zichzelf niet in de rij bij de wachters van Altera had gevonden, had het verhaal misschien heel anders gelopen.

Mialee, elfse Ranger

 De campagne van Mialee, die later als de Altera Campaign bekend werd in onze vriendengroep, begon als een introductiespel met vier geplande sessies. In die sessies redden we een dorp, slopen we door een dwergenstad en leerden we dat de stad werd bedreigd door een Mind Flayer - wezens die je hersenen eten voor ontbijt. Aan het einde hadden we de dwergenstad gered en waren we helden en, helaas, leek dat het einde te zijn van de Altera Campaign.

Gelukkig hadden we allemaal de smaak goed te pakken en smeekten we de Dungeon Master of we niet verder konden gaan. De DM ging akkoord en creëerde twee nieuwe bedreigingen voor de groep om op te lossen - tegelijkertijd. De groep splitste zich op.

Een groep ging naar de stad Lithilien, welke belegerd werd door een leger van schaduwwezens. De andere groep ging naar een zilvermijn, waar de laatste tijd onverklaarbaar allemaal wezens vanuit de diepste planes uit kwamen.

Mialee's dorp en familie waren vernietigd en gedood door drow, die onder andere uit de zilvermijnen kwamen. Zij besloot naar de zilvermijn te gaan en ik maakte een ander karakter voor de reis naar Lithilien.

Melody was een Doppelganger. Ze kon vrijelijk van vorm veranderen en zich voordoen als iedereen die ze minstens een keer gezien had. Ze was ook een man eater in de trant van 'ik kan alles zijn dat je maar wil, schatje', wat grappig was om te doen aan tafel.
 

Melody, Changeling Sorcerer

De groep die naar Lithilien ging kreeg een kristal mee dat schaduwwezens gevangen kon zetten als ze het konden zien. Het plan was om de stad te infiltreren en, wanneer ze binnen waren, het kristal op de hoogste toren te zetten, zodat alle schaduwwezens vast zouden worden gezet in het kristal. Het was een strak plan.

Helaas dolf Melody het onderspit voor ze de stad binnen kon komen, grotendeels door haar eigen hoogmoed en de belofte dat ze het belegerende leger wel even kon infiltreren en van binnenuit kon verzwakken. Het was natuurlijk wel heel leuk, maar het grootste gevecht moest uit worden gevochten zonder mijn inbreng.
 

Het einde van Melody

Gelukkig wonnen de helden en konden, uiteindelijk, alle schaduwwezens gevangen gezet worden. Eén van de karakters, min of meer de leider van de groep, nam het kristal mee en beloofde het in veiligheid te houden.

Ondertussen was Mialee naar de zilvermijnen aan het gaan met enkele nieuwe vrienden en collega's.

Eén van die collega's was Clint Beastwood, een schaduwwezen niet geheel ongelijk aan de schaduwwezens die Lithilien aan het belegeren waren. Hij was groot, sterk en dom, maar toonde aan een goede bondgenoot te zijn toen de groep naar een andere wereld reisde en op zoek ging naar de bron van het portaal waarmee de duistere wezens naar de wereld van Altera kwamen.

Toen ze de bron hadden gevonden, besloot een derde bondgenoot, Nadarr, de sterk magische bron aan te vallen en met een daverende klap open te laten gaan. Een vierde bondgenoot ging meteen aan de slag met het creëren van een nieuw portaal als vluchtweg terwijl Mialee, Clint, Nadarr en twee dwergenbroertjes alles op alles zetten om hem en de slaven die ze hadden bevrijd te beschermen. Uiteindelijk slaagden ze er in om te ontkomen, maar helaas werd Nadarr gevangen genomen en hebben ze hem vervolgens nooit meer gezien.

Toen de groep uit het portaal stapte en het achter hen dicht klapte, stonden ze oog in oog met Tom, de man die had beloofd het kristal met de schaduwwezens veilig te houden. Vrijwel meteen viel Clint aan en vernietigde hij het kristal, waardoor alle schaduwwezens die er in gevangen zaten werden vrijgelaten.

Mialee wilde Clint ter plekke doden. Hij had het werk van haar collega's ongedaan gemaakt en Lithilien opnieuw in gevaar gebracht. Helaas werd haar dat niet toegestaan en, terwijl Clint tot koning van de schaduwwezens werd verheven, vluchtte Mialee de stad uit en ging ze, via een portaal waar ze per ongeluk op was gestuit, weer terug naar de duistere onderwereld, waar ze haar tijd ging besteden aan het doden van de wezens die ze haar hele leven als vijanden had gezien.

Jaren later stapte Akneth, mijn nieuwe drow karakter, door een portaal de wereld van Altera in.

Akneth, Drow Ranger

Akneth was in-en-in slecht, uit op chaos en het doden van zo veel mogelijk elven. Ze was ook geobsedeerd met make-up, want als ze niet voorzichtig was, zouden mensen er nog achter komen dat ze eigenlijk zelf een elf was die niet doorhad dat ze een elf was.

Akneth reisde wat rond, op zoek naar chaos, tot ze er in slaagde om zichzelf gevangen te laten nemen in het dorpje Altera. Het hoofd van de wacht van Altera was net gedood en vervangen door een dwerg genaamd Arya en Akneth had het briljante plan om het nieuwe hoofd ook te doden, in de hoop dat er een incompetentere persoon voor in de plaats zou komen.

Ze slaagde er in om Arya te doden, maar werd helaas uitgeschakeld en gevangen genomen terwijl ze probeerde om te ontkomen. De mensen die haar vingen pakten haar haar uitrusting af, wasten haar, en kwamen er achter dat het Mialee was die onder al die make-up en haarverf zat. Helaas was Akneth niet bereid om te luisteren, wild en woedend, en ze werd vastgeketend met een klein half-elf meisje genaamd Shanine en een dragonborn genaamd G'raug'r.

G'raug'r bevrijdde Akneth van haar bonden en, samen met Shanine, wie een vierde gevangene veranderde in een krankzinnige demon om een afleiding te verzorgen, vluchtten ze uit Altera.

Shanine leidde de andere twee naar haar meesteres, een dwergenmeisje genaamd Sam.

Sam beloofde Akneth en G'raug'r oneindige macht, iets waar de twee graag mee akkoord gingen. Als beloning voor hun belofte kregen ze elk een duivel in hun lichaam gevangen gezet, waardoor ze de macht van die duivel aan konden wenden voor hun eigen doeleinden. Daar zat natuurlijk een contract aan verbonden, waarvan de consequenties verregaand waren als het verbroken werd.

Akneth voerde met veel plezier taken uit voor Sam. De duivel die ze in zich had gekregen had haar lust vertienvoudigd, dus haalde ze er de grootste lol uit om vijanden uit te schakelen en hun bewusteloze lichamen mee te nemen. en te verkrachten, of om diezelfde verkrachtingen uit te voeren op wezens die nog bij bewustzijn waren.

Ik heb een paar keer wat grenzen opgezocht in die periode.

Bij de vernieting van een stad had Akneth een vriend opgedaan, Jule, die met haar mee kwam op verschillende opdrachten. Eén van die opdrachten bracht hen naar een verborgen tempel voor een ondode god genaamd Morbid, waarbij Akneth er uiteindelijk in slaagde om dichter bij de god te komen en zijn religie te accepteren.

Morbid ontbond het contract tussen Akneth en Sam en stuurde Jule en Akneth op reis om een andere volger van Morbid te helpen.

Helaas misdroegen de twee zich onderweg net iets te veel en werden ze gevangen genomen.

Tegen die tijd was Akneth, mede dankzij haar oncontroleerbare lust, zwanger geraakt. Ze beviel in gevangenschap en werd toen, met haar baby, gevonden door Elise.

Elise was al heel lang een soort adviseur van de groep met 'goede' mensen geweest. Ze was een machtige magiër die goed bekend was met Mialee.

Toen Elise Mialee tegenkwam, in gevangenschap en met aanvallen van woede en krankzinnigheid, besloot ze te proberen om Akneth te repareren om Mialee terug te krijgen. Ze slaagde er in, waardoor ze een sterk beschadigde Mialee terug kreeg die zich alle afschuwelijke dingen die ze als Akneth had gedaan nog kon herinneren.

Mialee wilde de schade die ze had gemaakt proberen te repareren en nam alles dat ze aangeboden kreeg om dat te doen aan.

Mialee, vechend om haar fouten goed te maken

Bij een van die opdrachten kwam ze er achter dat Sam niet zomaar willekeurig chaos aan het aanrichten was. Sam was een demon, dat wist Mialee al, en ze was druk bezig met het creëren van een portaal om nog meer demonen de wereld in te krijgen.

Mialee en kornuiten gingen dat natuurlijk voorkomen.

Terwijl ze zich voorbereidden op wat geheid een afschuwelijke veldslag ging worden, maakte Mialee haar eigen voorbereidingen door Elise te vragen of ze de duivel die in haar lichaam was geplant konden versterken. Mialee werd toevertrouwd aan een gouden draak met de juiste connecties, die haar in contact bracht met een afgezant van een duivel.

Het contract dat Mialee afsloot was niet goed. Ze zou 24 uur aan onmetelijke kracht krijgen, maar aan het einde van die 24 uur zou ze haar onsterfelijke ziel kwijt zijn en, in essentie, sterven en voor eeuwig branden in de hel. Ze vond het het waard, om Sam te doden en wraak te nemen voor wat ze Akneth allemaal had laten doen.

Mialee, in haar duivelse vorm

Helaas duurde het niet lang voor het contract met de duivel Mialee corrumpeerde en haar gevoelens van spijt en wil om haar fouten te herstellen subtiel werd omgezet in een drang naar wraak en de wil om de mensen die Akneth hadden gebruikt te doden. Sam stond nog steeds op nummer één, maar helaas wist Mialee ook dat Clint de directe oorzaak was van het ontstaan van de kwaadaardige Akneth. Hij stond voor haar op nummer twee.

Niet dat ze dat vermeldde, natuurlijk. Dat hield ze tactisch stil.

Dus, toen het moment was aangebroken en de vele legers van de wereld tegenover elkaar stonden, was iedereen klaar om te gaan.

De DM had een uniek systeem verzonnen om de DnD regels te gebruiken voor gevechten tussen hele legers. In die regels waren verwijzingen naar en karakters uit het verleden van het spel geplaatst, waardoor er hele lijsten aan namen in stonden. Het was hilarisch om te lezen en de gevechten tussen de legers waren interessant om te zien, vooral vanwege het moraalsysteem dat de DM had verzonnen dat op een gegeven moment leidde tot een massale vlucht van de vijandige legers, maar gelukkig besloten de helden, waaronder dus Mialee, de grootste gevechten te omzeilen en rechtstreeks naar de stad waar Sam zich had verscholen te reizen.

Eenmaal binnen vocht de groep zich door een paar bewakers en stonden ze voor een deur met een puzzel. Het duurde even voor we er doorheen waren, maar uiteindelijk lukte het en kwamen ze aan in een nieuwe hal, welke was gevuld met valstrikken en nog zo'n deur aan het einde. Het was pittig, vooral aangezien we constant werden aangevallen, maar uiteindelijk kregen we ook die tweede deur open en kwamen we de bron van de aanvallen tegen.

Schijnbaar, ergens in een grijs verleden, hadden een paar van mijn vrienden vrij demonische karakters gespeeld. Vier daarvan waren verenigd naar één karakter dat met veel plezier met zeisen en bijlen smeet en iedereen aanviel op zijn eigen manier.

Gelukkig werd hij snel naar een andere dimensie verbannen en was het voor de aanwezige mensen makkelijk om zich voor te bereiden op zijn terugkomst. Toen hij terug kwam, stonden er acht mensen klaar om op hem in te hakken. Dat was ook het moment dat iedereen besloot om hoog kop de dobbelstenen te gooien en er een hoop kritieke voltreffers werden gemaakt. Het duurde daarna niet lang meer, vooral aangezien op dat moment iedereen een enorme moraalboost had gekregen en zware klappen uit begon te delen. Toen de samengetrokken monstrositeit viel, werden zijn wapens, een bijl, een zeis en een staf, opgepakt door de verschillende aanwezigen.

Tegen die tijd waren we al weer ruim zeven uur aan het gamen en besloten we even pauze te houden en eten te halen. Het was wel even nodig na alle opwinding en, door op te splitsen, kon de DM zich alvast voorbereiden op het enorme, afsluitende gevecht dat komen ging.

De groep kwam binnen bij een portaal dat, door Sam, werd opgewekt via een enorm kristal. Door het portaal kwamen schimmen, maar die leken onbelangrijk toen we zagen dat Antakis, een voormalige bondgenoot van de groep, en Shanine bij Sam stonden.

We vielen aan, maar Sam liet de vloer zakken. Mialee had er geen last van, ze had haar duivelse vorm al lang geactiveerd, waar haar vleugels bij kwamen kijken, dus bleef ze hangen terwijl de rest naar beneden viel.

Terwijl Mialee en enkele van de snellere karakters snel aanvielen, werden de mensen in de put die was ontstaan aangevallen door een vernietigende aanval. De paar mensen die er door gegrepen werden kregen er flink van langs, waarna we begonnen met het vernietigen van de demon Sam en haar vrienden.

Het duurde niet heel lang voor we meerdere vijanden tot een bloederig hoopje hadden teruggebracht, zonder zelf echt verliezen te lijden. Ik had zelfs het gevoel dat dingen TE goed gingen, maar dat gevoel verdween snel toen Sam besloot haar ware vorm aan te nemen en een enorme demon werd. Vervolgens voerde ze ook haar afschuwelijke, allesvernietigende aanval weer uit, wat onprettig was te noemen.

We bleven natuurlijk op haar in hakken, ook toen ze naar het portaal, dat nog steeds demonen uit aan het spugen was, begon te lopen. Een van de karakters besloot tussen haar en het portaal in te gaan staan en werd er terstond doorheen geduwd, waar hij neer werd geslagen door de vele demonen die stonden te wachten om er doorheen te komen. Gelukkig (of, in mijn geval, met het verraad in mijn achterhoofd, helaas) slaagden we er wel in om hem weer terug te krijgen, waarna het doden van Sam niet lang meer duurde en mensen begonnen met het uitschakelen van het portaal.

Dat was, min of meer, het moment dat Mialee besloot dat het tijd werd om Clint uit te schakelen. Doel één was bereikt, dus werd het tijd om doel twee te gaan volbrengen.

Helaas besloot de duivel die in haar zat op haar in te praten. Ze werd overtuigd om eerst Clint te martelen door zijn vrienden voor zijn ogen te doden, dat zou hem immers meer kwetsen.

Maar de andere mensen waren met nog veel te veel en waren lang niet zo gewond als Mialee had gehoopt. Ze kreeg er twee goeie klappen in, voor ze werd teruggedreven en er een bijzonder sterke demon achter haar aan kwam. Zelfs de tussenkomst van Jillian, de onzichtbare moordenaar waarvan iedereen dacht dat hij dood was, kon haar niet helpen, dus werd ze gedwongen om te vluchten.

Hoewel de missie volbracht was, was het laat en herinner ik me nog heel goed de frustratie die ik voelde terwijl we afscheid namen en ik naar huis reed. Het was een fantastisch spel geweest en we hadden natuurlijk het overkoepelende doel bereikt, maar toch vond ik het jammer dat mijn persoonlijke doelen niet volbracht waren.

Al is het waarschijnlijk wel beter, aangezien anders echt iedereen dood was geweest. Het zou een deprimerend einde zijn geweest...

Nu hebben we een hoop afgerond en kunnen we eindelijk eens aan wat nieuws beginnen. De Chaos Nobles staan al op ons te wachten, dus dat gaat een ding worden...

Hard aan het werk

Geloof het of niet, maar, met NaNoWriMo in full swing, heb ik het drukker dan ooit.

Ik heb een baan die vereist dat ik hard werk, ik probeer fit te blijven met de thirty day challenge, regel nog steeds de financiën van mijn scoutinggroep en ben ondertussen ook nog bezig met het schrijven van een verhaal.

Alleen die laatste gaat niet zo heel goed.

De taken die voor mijn eerste dag werden besproken (of, in ieder geval de first drafts daarvan) had ik op werkdag drie al afgerond. Ik ben nog steeds aan het wachten op de feedback van de directie, wie ik assisteer, dus momenteel is het werk wat rustiger.

Dat betekent niet dat ik niets doe. De mensen zijn gezellig en hebben altijd wel een babbeltje klaar. Ik help hier en daar, haal koffie en thee voor de mensen (ik houd immers kantoor bij de Huiswerkschool Almere, dus zijn er regelmatig mensen die daar behoefte toe hebben) en zorg er zelf echt wel voor dat ik me niet verveel. Dat is geen probleem.

De Thirty Day Abs Challenge verloopt ook gestaag. Ik zit inmiddels op dag 23 en, ik wil me niet uitsloven, het begint inmiddels wel een beetje zichtbaar te worden.

Ladies, contain your orgasms.

Als ik Abs challenge heb afgerond, houd ik even rust tot de 24ste. Ik heb op 21 en 22 november kamp en zal op 23 november eindelijk de afsluiting van onze enorm uit de hand gelopen Altera campaign gaan spelen (ik blijf een D&D nerd). Verwacht daar een gedetailleerd rapport van, trouwens.

Daarna is het plan om mijn focusgebied wat te verplaatsen en de Thirty Day Arms Challenge te gaan doen. Na de laatste challenges heb ik het wel een beetje gehad met die crunches, waarvan ik er inmiddels weer 150 moest doen. Het gaan er eerst meer worden, voor het er minder worden.

In het kamp dat ik zojuist noemde is iets meer werk gaan zitten dan ik had verwacht. De planning van het kamp is, verrassend genoeg, helemaal gemaakt door een van onze verkenners, dus hoefden we dat alleen maar na te kijken en te controleren dat er geen onhaalbare dingen in stonden (het budget klopte, bijvoorbeeld, niet helemaal, maar daar hebben we gezellig met haar aan gezeten). Ik ging er van uit dat het allemaal wel goed ging komen.

Helaas hadden we, door een onoplettend momentje, de optie op het clubhuis waar we gingen overnachten laten verlopen en waren er andere huurders in gelaten.

Oeps.

Lang verhaal kort: in de afgelopen week ben ik er achter gekomen hoe het is om in allerijl nog een clubhuis te regelen voor een kamp dat twee weken later gehouden wordt. Het vereiste nogal wat rondbellen en, uiteindelijk, een gouden tip van een andere groep die zelf niet konden verhuren, maar het was gelukt. De Verbraak Margrietgroep uit Harderwijk gaat volgende week de Aeruginosustroep van de Cornelis Lelygroep uit Almere huisvesten voor een paar nachten.

Maar helaas gaat NaNoWriMo niet zo fantastisch. Ik ben er al meerdere dagen niet in geslaagd om mijn dagelijkse 5000 woorden te halen en ben al bijna een week lang allang tevreden als ik die 5000 woorden, en dus ook dat hoofdstuk, in twee dagen doe, in plaats van in één.

Op dag zes werd ik er al voor gewaarschuwd in een van de regelmatige communicaties tussen de regionale organisatoren en de schrijvers. Week twee wordt, over het algemeen, Hell Week genoemd. Dat is het moment dat je aan jezelf begint te twijfelen, je verhaal niets meer vindt, en niet langer meer zo zeker weet of je het nog wel gaat halen. Alles verloopt gewoon wat stroever.

In de voorgaande jaren heb ik hier nooit echt last van gehad. Ik wist altijd wel lekker door te tikken, grotendeels omdat ik lekker in mijn verhaal zat en er ook in bleef zitten. Ik schreef stug door, ook als het even niet wilde lukken, maar dit jaar lukt het gewoon niet echt om die koppigheid weer op te roepen.

Dus, een lang verhaal kort, ik verwacht vandaag, drie dagen te laat, door de 50.000 woorden heen te breken. Toen ik het gisteravond op gaf, halverwege een bijzonder ongemakkelijk stukje waarin de hoofdpersoon onhandig flirt met een meisje dat niet kan spreken, stond ik op de 49.697 woorden, dus dat mag geen al te grote uitdaging vormen, denk ik zo.

Mijn doel voor vandaag ligt alleen wel wat hoger. Om in de trend van '5000 per twee dagen' te blijven, wil ik vandaag op minimaal 52.597 woorden eindigen.

Dat is een iets grotere uitdaging...

Snelheid

Met dag vier van NaNoWriMo hard onderweg, heb ik net een streep gezet onder mijn vierde hoofdstuk. Ik probeer altijd een hoofdstuk per dag te schrijven, zodat de hoofdstukken van een consequente lengte zijn - uitzonderingen daargelaten, natuurlijk. Ik wil iedere dag minimaal 5000 woorden schrijven, dus de hoofdstukken zijn, over het algemeen, tussen de 5000 en 5500 woorden lang.

Uitschieters daargelaten, natuurlijk.

Dus, toen ik hoofdstuk vier vandaag afrondde had ik, in totaal, 22028 woorden op papier staan. Met een proloog en vier hoofdstukken komt dit neer op, ruwweg, 5250 woorden per hoofdstuk en 5500 woorden per dag (de website van NaNoWriMo houdt zo veel mooie dingen bij). Naar mijn maatstaven zijn dat gemiddelde hoeveelheden, zoals ik al meerdere keren uitsloverig heb verteld. Gemiddeld zou dat mij twee en een half uur moeten kosten, maar helaas duurt het de laatste dagen allemaal net iets langer.

Ik ben dan ook een stukje drukker. Het is een klein wonder dat ik er tot nu toe in geslaagd ben om iedere dag mijn stukje te schrijven.

Als ik kijk naar mijn vrienden op NaNoWriMo, de medeschrijvers die, samen met mij en duizenden anderen, hard proberen om ook die 50.000 woorden op papier te zetten voor het einde van de maand, zie ik altijd dat er een hoop mensen zijn die het niet zo makkelijk af gaat. Van de mensen in mijn cirkel schiet ik vaak snel weg van de rest en laat ik hen achter in het stof.

We hadden immers al vastgesteld dat ik snel kan schrijven.

Maar van een van de mensen moet ik zeggen dat ik toch wel heel trots op hem ben dat hij gaat zoals hij gaat. Twee jaar geleden was het hem gelukt om zijn verhaal, op het nippertje af te ronden. Vorig jaar was hem dat niet gelukt. Dit jaar had hij wat tegenslagen te verduren gehad betreffende sollicitaties en werk zoeken (net zoals ik), maar gisteren was het hem gelukt om door te breken naar de vijf cijfers.

Voor de ongeïnitieerden, op de website van NaNoWriMo wordt het aangeraden om iedere dag minstens 1667 woorden te typen om die 50.000 te halen voor het einde van de maand. Als je iedere dag 1667 woorden typt, breek je op dag 30 door de 50.000 heen, dus dat is genoeg.

Op dag 3 zou je dus 5000 woorden moeten hebben.

Mijn eerste gedachte toen hij trots aankondigde, ik heb de 10.000 doorbroken, was 'dat heb ik gisteren al gedaan. Ik ga al richting de 17.000'.

Foei.

Dat ik snel ben, stond al vast.

Dus, good for you, is wat ik zeg. Ga zo door, je hebt al minstens twee keer zo veel geschreven als nodig is om het te halen en, als je zo door gaat, haal je die 50.000 woorden wel!

Heel veel mensen vinden de 50.000 een intimiderend getal. Mensen zien hun buddies wegschieten, mensen die op dag vier al bijna halverwege zijn, of op dag één al zo goed als klaar zijn (ik heb zelf, bij de toppresteerders, mensen gezien die op dag één al bijna de 100.000 woorden aantikken, ook al vraag ik me een beetje af hoe legitiem dat is...), en raken er door ontmoedigd. Als een sterk onzeker persoon weet ik hoe dat gaat, dat je ziet hoe anderen beter presteren en dat je dan gefrustreerd raakt omdat het jou niet zo goed lukt.

En alles dat ik kan zeggen is, niet doen!

Er zijn genoeg mensen die er niet in slagen om de uitdaging af te ronden!

Sommige mensen hebben een leven! Sommige mensen, zoals ik, vinden het leuker om een groot deel van de dag te besteden aan schrijven en om die grafiek op de website te vullen met allemaal stijgende lijntjes!

Als je er aan twijfelt om mee te doen (dit jaar ben je misschien wat laat, maar er is altijd volgend jaar nog!), moet je het gewoon eens proberen! Er is geen schaamte in het niet halen, omdat de uitdaging geen wedstrijd is. Er zijn gewoon wat overpresteerders die soms net wat te hard werken.

Ik zou graag eens het verhaal van een collega-WriMo lezen, van iemand die er gewoon voor is gaan zitten en is gaan schrijven, zonder na te denken over het halen van aantallen of, zoals veel mensen doen, over wat er allemaal moet gebeuren in het verhaal.

Echt waar.

Jaarlijkse Evenementen

Mensen die mij al langer kennen, weten dat er, over het algemeen, twee evenementen zijn waar ik ieder jaar opnieuw weer aan mee doe.

Over het algemeen houd ik heel erg van vastigheid, dat ik weet waar ik aan toe ben en wanneer mij iets te wachten staat. Jaarlijks terugkerende evenementen helpen daar heel goed mee, aangezien ik weet dat ze er aan komen en ik me er dus afdoende op kan voorbereiden.

Een voorbeeld van zo'n evenement zou het jaarlijks terugkerende zomerkamp zijn, waarbij ik met mijn verkenners een week lang op pad ga en na die week moe, chagrijnig en voldaan weer terugkeer naar huis. Dat is echter niet echt relevant op het moment.

Met november om de hoek is het voor de mensen die mij kennen echter wel duidelijk wat er aan de hand is en wat er aan zit te komen.

Al sinds 2010 doe ik ieder jaar mee aan NaNoWriMo, het jaarlijkse schrijfevenement waarin je dertig dagen besteedt aan absolute literaire overgave en alles op alles zet om, in die dertig dagen, een min of meer samenhangend verhaal van minstens 50.000 woorden op papier te zetten. Kwantiteit neemt duidelijk de voorkeur over kwaliteit en iedereen wordt aangeraden om in ieder geval iedere dag minimaal 1.666 woorden te schrijven om maar dat minimum van 50.000 woorden te halen.

Toen ik vorig jaar, in 2013, de uitdaging voor de vierde keer op rij met succes had afgerond, vroeg ik me af of ik dit jaar mijn gebruikelijke modus operandi aan moest passen. Ik had er zelfs een blogje over gepend destijds, waarin ik me af vroeg of het misschien beter zou zijn om mijn dagelijkse quota van 5.000 woorden te verhogen naar 7.500 woorden, maar uiteindelijk besloot ik dat het, naast een fulltime baan, waarschijnlijk onmogelijk zou zijn om vol te houden.

Toen ik dat blogje pende, kon ik natuurlijk niet voorzien dat ik van begin mei tot nu druk bezig zou zijn met vruchteloos werk zoeken en dat ik er, tot gisteren, van uit ging dat ik november werkloos in zou gaan. Maar na wat ik vandaag te horen kreeg, begon ik te vermoeden dat ik misschien toch een beetje een vooruitziende blik had.

Inderdaad, vandaag werd ik gebeld door de jongen met wie ik gisteren een sollicitatiegesprek heb gehouden. Hij en zijn compagnon waren tijdens het gesprek al sterk positief en begonnen al met dingen te komen die ik bij hen in het bedrijf zou kunnen doen, maar ze wilden het er eerst nog even over hebben zonder mij erbij. Ze zouden me terug bellen en vanmiddag hebben ze dat dan ook gedaan. Er zijn nog wat formaliteiten af te ronden, maar we zijn het er alledrie mee eens dat ik het beste zo snel mogelijk kan beginnen als directieassistent.

Nu is het natuurlijk fantastisch om een baan te hebben, ook al is het een sterk gesubsidieerde baan die mij maar 500 euro per maand oplevert, ik krijg eindelijk de kans om wat relevante werkervaring op te doen die niet van de Albert Heijn komt. Het betekent echter wel dat ik niet alleen verwacht wordt om fulltime beschikbaar te zijn, ook wordt er van mij verwacht dat ik flexibel ben met mijn tijden. Het kan zijn dat ik de ene dag gewoon van negen tot vijf aan het werk ben met een project en dat ik de hele dag ongestoord aan de slag ben, maar het kan ook zijn dat de directie naar een evenement moet en een BOB nodig heeft.

De kans is dus redelijk aanwezig dat ik die dagelijkse 5.000 woorden niet ga halen, puur omdat ik het, naast de Albert Heijn, Alltime BV en alle andere dingen die ik regelmatig doe (Dungeons and Dragons met mijn vrienden, de 30 day challenges, scouting...), gewoon te druk heb om die twee en een half uur per dag uit te trekken...

Dit jaar is, na 2010, ook het jaar dat ik me, naar mijn idee, het slechtste heb voorbereid op het verhaal dat ik ga schrijven. In 2010 kreeg ik voor het eerst van een vriend te horen dat er een concept is als NaNoWriMo, en die vriend nodigde mij ongeveer vijf dagen voor het evenement daadwerkelijk begon uit om er ook aan mee te doen, omdat hij wist dat ik ook van schrijven hield. Ik besloot toen om, in alle haast, een concept waar ik al een tijdje mee speelde uit te gaan werken, maar het was redelijk gehaast en de notities die ik in die vijf dagen had gemaakt waren niet genoeg om naar het einde van het verhaal te leiden.

Uiteindelijk was het wel genoeg om de 50.000 woorden te halen en heb ik, uiteindelijk, dat verhaal en het vervolg er op ook uitgegeven.

 

Dit jaar heb ik me ook weer beroerd voorbereid. De notities die ik heb zijn goed voor de helft, misschien tweederde van het verhaal dat ik wil schrijven, maar dat betekent niet dat ik het verhaal niet af zou kunnen ronden. Ieder jaar zie ik weer dat, als ik een beetje in de zone ben, mijn karakters het verhaal over nemen en het in richtingen sturen die ik zelf nog niet eens bedacht had. Ieder jaar zie ik weer dat het einde dat ik uit mezelf tik vaak beter is dan het einde dat ik gepland had, waarbij ik mijn notities vaak zelfs nog wat aanpas, als ik ze al had.

Ik heb er dus wel wat vertrouwen in.

Het tweede jaarlijkse evenement waar ik het over wilde hebben neemt gelukkig niet zo veel tijd in als NaNoWriMo, puur aangezien het weinig directe aandacht van me nodig heeft.

Ieder jaar in november laten mannen van over de hele wereld hun snor staan om aandacht te trekken en geld in te zamelen voor prostaatkanker. Ze noemen het Movember.

Hoewel ik tot nu toe niet heel serieus heb meegedaan en ik het meer gebruikt heb als een reden om me gewoon een maand lang helemaal niet te scheren, heb ik dit jaar besloten om in ieder geval mijn snor te laten staan, te onderhouden, en er voor te zorgen dat het ook alleen de snor is die ik laat staan. Ik doe het nog niet om geld in te zamelen, grotendeels omdat ik niet echt een idee heb hoe ik in vredesnaam sponsors moet werven voor het concept 'ik ga een maand lang mijn snor laten staan'...

Vanavond om middernacht tikt de klok door naar morgen. Vanavond om middernacht gaat november in en beginnen de twee evenementen waar ik ieder jaar weer met veel plezier naar uitkijk...

Ik heb er weer zin in!

Minder dan fantastisch

Toen ik schreef over het doen van de 30-day challenges, maakte ik me heel veel zorgen over het feit dat ik moeite zou hebben met het volhouden van de uitdagingen. Dat zou kunnen komen door een gebrek aan motivatie of uithoudingsvermogen, maar misschien ook nog doordat mijn leven in de weg zou komen te zitten. Ik zou het te druk kunnen hebben, niet genoeg tijd op een dag kunnen vinden om het met een redelijke inzet te doen, of misschien zou ik het wel vergeten. Ik ben en blijf immers een mens, ook al zouden veel mensen willen beweren dat ik beter ben.

Waar ik geen rekening mee had gehouden, was dat ik ook een normaal lichaam heb. Hoewel ik, dankzij een uitstekende opvoeding, een goede gezondheid heb, ben ik nog steeds in staat om ziek te worden.

De afgelopen week was ik dan ook niet helemaal in orde. Dinsdag avond, aan het einde van een helse nacht op het werk waarbij het de eerste keer was dat ik echt alleen moest sluiten, begon het eerste gevoel van een griepje al. Ik stond wat wankel op mijn benen en voelde me een beetje lichthoofdig. Destijds gaf ik de schuld aan het feit dat ik een drukke dag achter de rug had, aangezien ik vanuit het buurthuis bijna rechtstreeks naar de Albert Heijn was gegaan, met alleen maar een tussenpauze thuis om snel even wat eten in mijn mond te proppen.

De volgende ochtend werd ik wakker met wat ik zelf beschreef als een prop in mijn keel. Ik had het gevoel dat er iets vast zat, net aan het begin van mijn keel, maar besefte al snel dat het niet iets fysieks was. Mijn keel was gewoon sterk geïrriteerd en deed pijn. Dat soort dingen gebeuren en ik ben gewoon mee gegaan met mijn moeder om haar weer te helpen met haar klasje van meerbegaafden.

Nu ben ik opgevoed om me niet aan te stellen. Als ik me een beetje ziekjes voel zal ik eerder gewoon koppig doorgaan of, als het echt heel erg wordt, twee paracetamol achterover slaan voor ik ergens mee bezig ga dan dat ik een thermometer pak om mijn temperatuur te meten. Donderdag ochtend voelde ik me echter beroerd genoeg om toe te geven dat ik niet helemaal in orde was, dus ik nam mezelf voor om het even wat rustiger aan te doen de komende dagen.

Op vrijdag avond gaf mijn teamleider van scouting het vervelende nieuws dat hij ook griep had en dat zijn stem helemaal weg was. Dat was wel nadelig, aangezien we de volgende dag gingen installeren en ik de enige andere geïnstalleerde leiding was. Onze derde leiding zou die dag geïnstalleerd worden.

Dus ik heb op zaterdag de vier nieuwe verkenners en de nieuwe leiding officieel verwelkomd in onze groep, waarbij een lid van het bestuur aanwezig was om de leiding te installeren. Ik had met mijn teamleider nog snel, op fluistertoon, de ceremonie doorgesproken, en daarna viel het allemaal op mijn schouders. We begonnen de ceremonie met de melding dat twee van de leiding niet helemaal lekker waren en dat we het op prijs stelden als iedereen het een beetje rustig aan zou doen, wat tot onze verrassing tot meer rust leidde dan we tot dan toe mee hadden gemaakt bij het installeren.

Op zondag ben ik weer aan de slag gegaan bij de Albert Heijn. Ik voelde me 's ochtends slechter dan ik me zaterdag had gevoeld, maar, zoals ik hierboven al had vermeld, met twee paracetamol achter mijn kiezen was ik aan de slag gegaan en, hoewel het laat werd, hebben mijn team en ik het die dag toch ook maar weer geklaard. De koppenploeg leiden gaat bij mij, gelukkig, al meer op de automatische piloot, iets waarvan ik hoop dat het snel op de 'normale' doordeweekse avonden komt.

Maandag voelde ik me eindelijk beroerd genoeg om, na een kop koffie 's ochtends vroeg, te beslissen dat ik die dag maar eens in bed door zou brengen. Met 'The Sleeping Dragon' ben ik de dag wel door gekomen en ik heb het boek bijna in één ruk uitgelezen (de dag ervoor had ik ook al tachtig pagina's gelezen...). 's Avonds ben ik wel gewoon naar mijn yoga gegaan, maar bij een paar van de intensievere oefeningen moest ik toch besluiten om ze uit te zitten en mijn beroerde kop wat ademruimte te geven.

Dinsdag was mijn koppigheid eindelijk voorbij. De avond ervoor voelde ik me al niet zo denderend, maar besloot ik om mijn wekker gewoon op tijd af te laten gaan om me, eventueel, ziek te kunnen melden voor de Albert Heijn.

Die nacht heb ik alle uren meegemaakt, grotendeels omdat ik mezelf om het uur wel een keer wakker kuchte en dan even snel naar de klok op mijn radio keek. Het idee van 'ik kijk wel hoe ik me voel' werd al snel 'waarschijnlijk meld ik me gewoon ziek' in de loop van de nacht.

In de ochtend voelde ik me echter bijzonder redelijk en besloot ik toch maar gewoon mijn temperatuur te nemen. Ik had geen abnormale verhoging, dus ben ik gewoon weer naar het buurthuis gegaan en daarna, na een snelle maaltijd thuis, meteen weer door naar een helse dag bij de Albert Heijn.

Woensdag was ik bijna helemaal okay. Die dag ging best goed. Net zoals vandaag.

Maar, ondanks alle dagen dat ik me beroerd voelde, mag ik toch best trots zijn om te zeggen dat ik geen enkele dag van de 30-day abs challenge heb laten schieten. Hoe beroerd het ook ging, altijd heb ik wel een kwartiertje genomen om even die oefeningen te doen.

Misschien was het niet de meest gezonde optie, maar, zoals altijd, vandaag ben ik weer okay en is het beroerde gevoel praktisch weg.

Even afkloppen.