Ik ben natuurlijk niet de enige persoon die af en toe wel eens een blogje schrijft. Ik volg genoeg blogs, grotendeels over mijn grote hobby Dungeons and Dragons, waarbij verschillende onderwerpen over het spel en de dingen er omheen behandeld kunnen worden.
Recentelijk zag ik, op een blog genaamd 'Dungeon's Master', een discussie over het 'spelen van jezelf', in plaats van het spelen van een karakter dat je hebt gemaakt en een persoonlijkheid hebt gegeven. Ik herkende mezelf er in, omdat ik ooit eens een concept voor een boek of verhaal had bedacht waarin ik mezelf min of meer zou moeten schrijven. Ik had zelfs een begin gemaakt, maar ik merkte al snel dat ik mezelf niet herkende in wat ik schreef en dat ik, bijna automatisch, terug greep naar een standaard heroïsche persoonlijkheid.
In de blogpost wordt geschreven over een serie boeken genaamd de 'Guardians of the Flame', geschreven door Joel Rosenberg (overleden in juni van 2011), waarmee een goed voorbeeld werd gegeven van mensen die 'zichzelf' speelden in hun favoriete Fantasy Role Playing Game. De schrijver van het blog vertelde dat, hoewel de serie tien boeken besloeg, het na boek vijf aanzienlijk minder goed werd, omdat de hoofdpersonen op dat moment allemaal overleden waren en het verhaal werd overgenomen door hun nageslacht. Naar zijn idee haalde het te veel van het originele concept af, terwijl juist het originele concept een belangrijk deel was geweest voor hem.
Nu ben ik iemand die het altijd leuk vindt om te lezen. Vroeger deed ik het een heleboel in mijn vrije tijd en verslond ik het ene boek na het andere, maar tegenwoordig doe ik het meer terwijl ik in de trein of bus zit en maar zelden als ik thuis zit, waardoor het allemaal wat langzamer gaat. Dat betekent echter niet dat ik het niet meer leuk vind, ik heb 21 boeken van de Horus Heresy serie liggen (en dat zijn ze nog lang niet allemaal), waarvan ik gisteren toevallig boek 17 heb afgerond, maar toen ik de lovende woorden van de schrijver over de boeken las, besloot ik simpelweg om het eerste boek te kopen en de Horus Heresy even te laten liggen. Die zou voorlopig toch nog nergens heen gaan, het zou alleen betekenen dat ik wat meer in te halen zou hebben.
Op Bol.com kon ik het eerste deel, The Sleeping Dragon, niet meer nieuw kopen. Het was al een erg oud boek, maar er was nog wel een antiquariaat dat een kopie had en tweedehands wilde verkopen.
Voor een tientje, inclusief verzendkosten, kon ik het gewoon niet laten.
Vandaag, vroeg in de middag, werd een pakketje door de brievenbus heen gegooid. Het was simpel, bruin papier met een nette sticker er op geplakt met mijn naam en adres er op, dus ik had wel zo'n donkerbruin vermoeden van wat er in het pakketje zou zitten. Met een mesje sneed ik voorzichtig door het net opgeplakte plakband heen (alle hulde voor de persoon die het had ingepakt!) en al snel had ik het boek voor me liggen.
Ik schrok een beetje. De aanbieding op bol.com zei dat het boek nog in een goede staat was, iets dat ik absoluut niet kon ontkennen. De kaft had een minimale kreukel van het openen aan de kant van de rug en er zat minimale schade in de hoeken, maar dat zijn allemaal dingen die je verwacht van een tweedehands boek. Het had er veel slechter uit kunnen zien.
Nee, waar ik van schrok waren de pagina's. De buitenste randen van het papier waren al zo vergeeld dat ze bijna okergeel genoemd konden worden. Met een beetje zorgen sloeg ik het boek open, maar zag tot mijn opluchting dat het met de binnenkant van de pagina's wel mee viel met die vergeling. Het was nog goed te lezen, maar ik wist wel dat ik voorzichtig met de pagina's om zou moeten gaan.
Zoals altijd, draaide ik het boek meteen om en begon ik de samenvatting op de achterkant te lezen. Hoewel de rugteksten naar mijn smaak vooral bedoeld zijn om twijfelende mensen in de boekenwinkel over te halen het boek toch te kopen, vind ik dat ze me ook een goed begin geven om in de smaak van het boek te komen.
It began as just another evening of Fantasy gaming, with James, Karl, Andrea, and the rest ready to assume their various roles as wizard, cleric, warrior, or thief.
But sorcerous gamemaster Professor Deighton had something else planned for this unsuspecting group of college students.
And the "game" soon became a matter of life and death as the seven adventurers found themselves transported to an alternate world and into the bodies of the actual characters they had been pretending to be.
Cast into a land where magic worked all too well, dragons were a fire-breathing menace, and only those quick enough with a sword or their wits survived, the young gamers faced a terrible task.
For the only way they would ever see Earth again was if they could find the legendary Gate Between Worlds - a place guarded by the most terrifying and deadly enemy of all...
Best een goede manier om mensen op de hoogte te brengen van het algemene plot van het boek, maar terwijl ik dit aan het lezen was, moest ik heel erg denken aan een serie waarin iets vergelijkbaars plaats vond...
Ik moest grinniken toen ik hieraan dacht en begon, puur voor de lol, het bovenstaande filmpje op te zoeken op YouTube. Toen zag ik dat de tekenfilm eigenlijk al best oud was, uit 1983 alweer...
Ik keek naar het boek, sloeg het open, en zag de eerste druk: november, 1983.
Toen begonnen er radertjes te draaien in mijn hoofd. Als meermalig deelnemer aan NaNoWriMo weet ik dat het mogelijk is om een manuscript neer te zetten in een maand of minder, maar als iemand die ook een paar boeken heeft uitgegeven en zijn bachelorscriptie heeft gebaseerd op het uitgeefproces weet ik dat er een langdurig proces tussen het afronden van het manuscript en het uitgeven van de eerste druk zit.
Dus ik ging nog wat verder zoeken, in de hoop dat dit toeval was en dat dit niet een boek was dat op zijn minst sterk geïnspirereerd was door een (middelmatige) tekenfilmserie gericht op jonge tieners. De serie was begonnen in 1983, hetzelfde jaar als de eerste druk van The Sleeping Dragon, maar na wat rondgraven (lees: schaamteloos Wikipedia lezen) kwam ik er achter dat de serie liep van 17 september, 1983 (eerste uitzending van de eerste aflevering) tot 7 december, 1985 (eerste uitzending van de laatste aflevering). Met de kennis van het uitgeefproces die ik in mijn bezit heb, denk ik wel te kunnen concluderen dat Rosenberg zijn inspiratie niet uit de Dungeons and Dragons serie heeft gehaald.
Wat echter niet valt te ontkennen is dat het hoogstwaarschijnlijk wel is gebaseerd op het rollenspel Dungeons & Dragons (DnD), waarvan de eerste editie in 1974 uitkwam en de verbeterde, gecorrigeerde en uitgebreidde versie 'Advanced Dungeons & Dragons' (ADnD) uit was gekomen in 1977. Zelfs de eerste pagina van het boek beschrijft een situatie zoals je die typisch in een DnD spel tegen komt:
"You find yourselves on a hilltop, overlooking a vast walled city," the professor began. "Beside your party is a collection of large wooden boxes. You have no recollection of how you got to this hillside, and the only possibility that suggests itself is too incredible to be taken seriously..."
"What are we going to do about these boxes?" Andre asked.
"Open them, of course," Doria answered.
"Okay, fine, I'll open them."
"No, don't-"
"As the first box is opened, you are overwhelmed by a rush of..."
James Michael couldn't hear the rest; a rus of sound like the roar of an impossibly loud, impossibly near jet buffeted his ears; acrid smoke invaded his nostrils until he found himself on his knees in a coughing spasm, his tearing eyes jammed shut.
When he opened his eyes again, James Michael was standing on the side of a grassy hill, a dwarf with an axe in his hands...
Hoewel het wel een beetje cliché is, zet het duidelijk de toon en toont het ook meteen aan dat, ja, dit was waarschijnlijk sterk geïnspireerd door een snel aan populariteit winnend rollenspel. En dat mag, er is immers niets mis met je laten inspireren door iets of iemand anders.
Het betekent voor mij alleen maar dat het begin heel interessant gaat worden, en dat ik hoop dat er nog meer herkenbare dingen terug gaan komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten